Yavrum dedi üşürsün, bu saatler üşütür.
Bu saatler ne geceydi , ne de gündüz.
bu saatler elemdi.
Yavrum ! üşürsün , kapa gözlerini hadi.

Ey geceme düşmüş derdim

Ey derdime düşmüş karanlık

Ey karanlıkta ki umudum

Sabır…

Böyle geceyi yarmıştı şair, insanın kulak zarını çığlıklarıyla yırtan bir sesle karanlığı delip geçmişti.  Narası yoktu omuzlarında, gecenin ağırlığında ezilirken elinde Hz. Bilal gibi sadece çığlıkları vardı.  Çığlıkların altında sabrı vardı şairin.

Tüm Peygamberler kavmiyle kavgalı olmuşlardır. Kavimleri sırtını dönse de sabırla yollarına devam etmiş, aşka kendilerini adamışlardır.

Sabır biraz da aşktır , aşıkların nazarında.

Diyelim ki Zühre hiç sevmedi Tahir’i, sadece Tahir sevdi.

Tahir sabır ettikten sonra duymaz mıydık yine de  Tahir ile Zühre’yi?

Tahir’i Tahir yapan neydi ?   Vezirin oğlu olması mı ? Zühre’ye sevdalanması mı , yahut Zühre’den başka gözünün bir şey görmemesi mi ? Tahir’i Tahir yapan aşkı ve sabrı değil miydi ?

Zühre kahvesinde zehri bekletmeseydi, yahut  Zühre Tahir’i beklemeseydi  ,  Zühre, Zühre olur muydu ?  Zühre’yi Zühre yapan ne padişahın kızı olması , ne güzelliği ne de babasının tutsak etmesi, Zühre’yi Zühre yapan Tahir’e olan tutsaklığı değil miydi ?

Pers imparatoru Kambis Mısır seferine çıkarken zaferinden şüphesizdi. Bütün kahinleri ağız birliğiyle “ Zühre Yıldızı demişlerdi , Zühre Yıldızı imparatorun burcuna girdi zafer kesindir. “ Kahinlerin dediği gibi de oldu, kırk gün sürdü Mısır’ın fethi , Kambis kırk gün bekledi Mısırı ve almıştı.  Ama bu Kambis’e yetmezdi her şeyi almalıydı , Mısır’ın ruhunu da…

Mısır İmparatoru hizmetçisinin alınışına kadar sabrını korur, tek bir kelime dökülmez ağzından oğlunun idamında dahi dimdik ayaktadır. Ta ki hizmetçisinin sürüklenip otağın önüne getirilmesine kadar. Bir anda feryat etmeye başlar Mısır Kralı, yerden yere atar kendisini en değersizini kaybettiğinde artık sabrını da kaybetmiştir. (Böyle anlatır Cemil Meriç Belgeselinde)

  Zaten insan değil midir en değersizine kadar kaybettiğini anlamayan, yine insan değil midir, en değersizini kaybettiğinde her şeyini kaybeden.

Hz. İsa çarmıhta şöyle bağırmıştı “ Niçin şimdi benden vazgeçiyorsun.” Sabrının son noktasında, en değersizi canını kaybederken. Canını yakan dikenli teller değildi , küflerin kanına karışması yakması değildi bilakis Sevgilinin ondan vazgeçmesiydi. Hz. İsa’nın kanı çok aktı da gözünden sadece iki damla yaş akmıştı.

Hz. Nuh gönlünde tufan koparken emredildiği gibi “ Bir kere dönüp ardına “ bakmadı. Karısını çocuğunu dalgaların arasında bırakırken, her türden gemiye çift aldı da  yalnızca kendisi tekti. Öyle sanıldı Nuh tekti, hal böyle iken Nuh’ da kendisinde olanla birlikte çifti. Nuh’un eşi artık sabırdı.

Ah Mecnun, neyin var elinde sabrından başka. Koca çölde sabır dökülüyor ellerinden tane tane , çöl Leyla olup içine doluyor.  Önce Kays’ı terk ediyor sonra Leyla’yı terk ediyorsun da sabrını terk etmiyorsun. Çöl aşıkların durağı evlerinden uzakta olanların yani kendinden geçenlerin. Mecnunun rızkı sabırdır, vuslatı aşk.

Ey vuslatım ;

Tokmağı kırılmış bir kapının eşiğindeyim. Ben anahtarımı kaybettim ya beni sabaha erdir  ya da kapıları aç ardına kadar. Gecede bir ışık ol da omuzlarımdan al bütün yükü, al bütün taşları önümden.

Benim hırkam yok, derviş değilim sadece yolunda gezenim. Belki bir gezenti belki de serseri , taşlar ağır tespihim koptu ellerimde.

Dökülüyor adın tane tane, yardım et toplayayım.  Dilime dolansın adın , gecede kalayım çığlıklarımda.

Çığlıklarımdan başka bir şey yok dilimde ;

Ey vasfına ermediğim, ey kapımdan girmeyenim.

Gecemi adınla doldur.

Söndürün tüm kandilleri, yolumu kaybettim.

Gece soğuk, üzerime bir sabır sarın

Titriyor kalemim.